कविता : उँधौली घर फर्कने आवाज - sahityapost.com

तिम्रो फूलबारीको गुलाब नहोला,उँधौली त मेरो आफ्नै धरतीको गीत हो।जब सहरको झिलिमिलि रातभर निद्रालाई भत्काइरहन्छ,स्मृतिले स्याहार्छ मेरो थकित आत्मालाई। यो पुरानो तस्बिर होइन,नाटक होइन,नयाँ सन्तानको कम्प्युटर पर्दामाआफ्नो संस्कृतिको छायाँ छर्लङ्ग छ ।मेरो मोबाइलको मुखपृष्ठमा तिम्रो रोपाइँको सुनौलो चित्र छ,र सन्देशपटमा दिदीको “उँधौलीमा घर फर्क”को सन्देशसँगै मुस्कानको चिह्न छ। यो भेटघाटको चलन मात्र होइन,यो त मेरो सृजनाको सुनौलो धार हो,लेख्ने कलममा आएको नयाँ प्रवाह हो।जब दिदीले पठाइन् मोबाइलमा सेलरोटीर न्वाँगीको तस्बिर देखेर,मेरो परदेशी साथीले सोध्यो –“यो कस्तो नयाँ मीठो परिकार हो?” उँधौली त मेरो पहिचान हो,विश्वनागरिकको भेषभूषामा गर्वले सँगै लिएर हिँड्छु,कहिले लुकाउँछु, कहिले देखाउँछु। यो जरासँगको जोडाइ हो,जुन अदृश्य तारको गतिभन्दा धेरै तीव्र,धेरै गहिरो छ। जब मोबाइलमा बुबाको स्वर आउँछपहेँलो धानको छवि सँगै,मेरो मन त्यो सुनौलो बालीमा हिँड्छ,जुन आँखाले नदेखेता पनि मुटुले पूरै चिन्छ। उँधौली मेरो पारपत्र होआफ्नै संस्कृतिमा प्रवेश गर्ने,जहाँ म नयाँ शक्ति पाउँछु र मेरो आत्मा पुनर्ताजा हुन्छ। त्यसैले त,उँधौली केवल रीत होइन,यो मेरो आधुनिक जीवनको सबैभन्दा प्यारो स्मरण हो,जसले बताउँछ –तिमी जहाँ पुगे पनि तिम्रो आधार कहाँ छ भनेर। The post कविता : उँधौली घर फर्कने आवाज appeared first on साहित्यपोस्ट.